Όταν ομιλούμε για 12 Αποστόλους, στην θεολογική γλώσσα, αναφερόμαστε σε συγκεκριμένα πρόσωπα που τους εξέλεξε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, στον στενό Του κύκλο (γιατί ως γνωστόν υπήρχαν και 72 μαθητές σε ευρύτερο κύκλο). Πρόκειται για τους : 1) Σίμωνα (Πέτρο), 2) Ανδρέα (τον Πρωτόκλητο), 3) Ιάκωβο, 4) Ιωάννη (δηλαδή οι υιοί Ζεβεδαίου), 5) Φίλιππο, 6) Θωμά, 7) Βαρθολομαίο (Ναθαναήλ), 8) Ματθαίο, 9) Ιάκωβο του Αλφαίου, 10) Σίμωνα (τον Ζηλωτή), 11) Ιούδα (τον αδελφό του Ιακώβου του μικρού) και 12) τον Ματθία (ο οποίος εξελέγη μέσα στο υπερώο τις παραμονές της Πεντηκοστής, σε αντικατάσταση του Ιούδα του Ισκαριώτη, ο οποίος πρόδωσε τον Διδάσκαλο). Εκτός από τα συγκεκριμένα πρόσωπα, οι οποίοι υπήρξαν “αυτόπτες” και “αυτήκοοι” μάρτυρες, όλων όσων έκανε και είπε ο Θεάνθρωπος Κύριος, αναφερόμενοι σε αυτούς, ομιλούμε κυρίως για την ιδιότητά τους, που ενεργοποιήθηκε με την θετική ανταπόκριση στην πρόσκληση Του Χριστού και την υλοποίηση της συγκεκριμένης εντολής κατά την Ανάληψή Του: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν». (Ματθ. 28, 19-20)
Στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, βλέπουμε την δράση των Αγίων Αποστόλων, οι οποίοι από φοβισμένοι και κλεισμένοι στο υπερώον, για τον “φόβο των Ιουδαίων” οι πρώην ψαράδες, μετά την Πεντηκοστή και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος (Πραξ. 2, 1-3), έγιναν αυτό που τους είχε προορίσει εξ’ αρχής ο Κύριος «αλιείς ανθρώπων». Με το πρώτο κήρυγμα (Πραξ. 2,14-40) σχηματίστηκε η πρώτη κοινότητα των Ιεροσολύμων, 3000 χιλιάδες αποτελούμενη από διάφορα έθνη. Οι πρώην αρνητές, τόσο ο Απόστολος Πέτρος, όσο και ο Σαύλος που μετά από την κλήση του στο όραμα της Δαμασκού και την βάπτισή του, έγινε Απόστολος Παύλος (Πραξ. 9, 1-19), έγιναν Πρωτοκορυφάιοι (τους γιορτάζουμε μαζί μία μέρα πριν, 29 Ιουνίου).
Η καθημερινότητα συνολικά των Αποστόλων και της πρώτης Εκκλησίας εκρηκτική, καρποφόρα και ραγδαία. Συγκεφαλαιώνεται συνοπτικά σε : Κήρυγμα (κλήση για μετάνοια), απολογία (στις κατηγορίες και αντιρρήσεις των Γραμματέων, Φαρισαίων και των Εθνικών αρχόντων), χειροτονίες Ιερατείου, οργάνωση τοπικών κοινοτήτων και εκκλησιών, διωγμοί-φυλακίσεις, θαύματα (έκαναν σημεία και τέρατα, ακόμη και με την σκιά τους ή τον ιδρώτα του προσώπου τους), φροντίδα για όλους (ήταν όλα κοινά), αλλά κυρίως για τους περιφρονημένους αδυνάτους (εκλογή-χειροτονία των επτά διακόνων για την διακονία των εθνικών χηρών κ.α. Κυρίως όμως βλέπουμε ότι : «ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς», (Πραξ. 2, 41-42 )που δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκεται για μια αίρεση του Ιουδαϊσμού, όπως πίστευαν κάποιοι αρχικά, αλλά μία εντελώς νέα αποκεκαλυμμένη πίστη και όχι απλώς μια άλλη θρησκευτική δοξασία από τις ήδη υπάρχοντες πολλές. Στο τέλος, εκτός από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, όλοι μαρτύρησαν με το αίμα τους για τον Χριστό. Υλοποιήθηκε φυσικά αυτό που τους είχε ήδη πει ο ίδιος ο Κύριος και διασώζεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο στο Κεφάλαιο 21 και στους στίχους 16-19 : «παραδοθήσεσθε δὲ καὶ ὑπὸ γονέων καὶ συγγενῶν καὶ φίλων καὶ ἀδελφῶν, καὶ θανατώσουσιν ἐξ ὑμῶν, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται· ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν».
Έχοντας υπόψη μας όλα τα παραπάνω, ερχόμαστε στο σήμερα. Η πίστη μας είναι κατασταλαγμένη και διατυπωμένη σε συγκεκριμένο σύμβολο της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως (το γνωστό μας Πιστεύω), αλλά και ταυτόχρονα δισεκατομμύρια ψυχές, δυστυχώς να βρίσκονται στο σκοτάδι, είτε της αθεΐας, είτε της θρησκείας αλλοδόξων (Ισλάμ, Βουδισμός, Ιουδαϊσμός κ.α.), είτε της πλάνης ετεροδόξων (Ρωμαιοκαθολικών, Προτεσταντών κ.α), χριστιανών μεν αλλά όχι της μόνης αληθινής πίστης και Εκκλησίας, που είναι η Ορθόξοξη Ανατολική Εκκλησία (σε πείσμα των πολλών ακόμη και Ορθοδόξων αλλά στην ουσία “Οικουμενιστών”, που θέλουν τον όρο Εκκλησία να είναι τεχνικός και όχι ουσιαστικός και ουσιαστικά παραχωρούν κάτι δεν δικαιούνται, άλλοι εκτός της Ορθοδοξίας), αφού αυτό ομολογούμε όταν λέμε: «Πιστεύω…. Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν ἐκκλησίαν. Ὁμολογῶ ἕν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν»·
Αποστολή πλέον όλων των Ορθοδόξων, είναι ότι πέρα από το “Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν¨ που μετείχαμε, να μη το κρατήσουμε για τον ευατό μας, αλλά βγαίνοντας από το Ναό, να φροντίσουμε και σε αυτούς που είναι Ορθόδοξοι, αλλά δεν μετείχαν, κυρίως όμως σε αυτούς που δεν ανήκουν, δεν γνωρίζουν και δεν έχουν ενεργοποιήσει τη δυνατότητα να μετέχουν των μυστηρίων, να εισέλθουν στο σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησία. Βέβαια, αξίζει γι αυτό να φροντίσουμε πρώτα εμείς με έργα «οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5, 16) και μετά και με τα λόγια μας. Αν δεν έχουμε το χάρισμα να το κάνουμε, ας φροντίσουμε έστω τουλάχιστον προσευχητικά και υλικά, να στηρίξουμε έμπρακτα τα Ορθόδοξα ιεραποστολικά κλιμάκια και τις εκεί τοπικές Ιερές Μητροπόλεις, με τους απαραίτητους υλικούς πόρους, για να κτιστούν Ιεροί Ναοί , Σχολεία, Ιδρύματα και έργα υποδομής, λαμβάνοντας και εμείς “μισθό Ιεραποστόλου”. Αμήν!
Συντάκτης π. Αντώνιος Χρήστου
Πηγή: www.euxh.gr